مردي از امام علی علیه السّلام خواست كه ايمان را براي او بيان كند، حضرت فرمودند:
إِذَا كَانَ غَدٌ فَأْتِنِي حَتَّى أُخْبِرَكَ عَلَى أَسْمَاعِ النَّاسِ فَإِنْ نَسِيتَ مَقَالَتِي حَفِظَهَا عَلَيْكَ غَيْرُكَ فَإِنَّ الْكَلَامَ كَالشَّارِدَةِ يَنْقُفُهَا هَذَا وَ يُخْطِئُهَا هَذَا و قد ذكرنا ما أجابه به فيما تقدم من هذا الباب و هو قوله الإيمان على أربع شعب ؛

فردا بيا تا در حضور مردم تو را خبر دهم كه اگر تو سخن مرا از ياد بردي ديگران نگه دارند، زيرا خطبه، رمنده اي را مانَد كه بعضي آن را بيابند و بعض ديگر از دست دهند. شريف رضي گويد: ما پاسخ امام را در مورد اين سؤال در گذشته (حكمت شماره 31) آورديم.
نهج البلاغه، حکمت 258